2018 Issue 1 at a Glance:
For this issue we have selected from among the valuable research of our colleagues six original articles, one review, and four case reports that we believe offer interesting contributions to the literature.
Pediatric cataract surgery presents unique challenges compared to adult cataract surgery. Based on advances in surgical techniques, an increasing number of ophthalmologists have preferred primary intraocular lens (IOL) implantation in the treatment of aphakia in recent years. However, the youngest age at which children should receive IOL implants remains controversial. Demirkılınç Biler et al.’s retrospective study of 101 eyes of 65 patients aged 2-16 years who underwent cataract surgery with primary IOL implantation showed that this technique yielded good visual outcomes, even in patients with monocular sensory strabismus and nystagmus. They observed optic axis opacities as the most common postoperative complication and emphasized that a myopic shift is inevitable and more pronounced in younger age groups (see pages 1-5).
Yıldırım Karabağ et al. evaluated the visual results of patients who underwent multifocal IOL implantation with the “mix and match” approach in cataract surgery. Twenty patients received a refractive multifocal IOL (ReZoom NXG1) in the dominant eye and a diffractive multifocal IOL (Tecnis ZMA00) in the non-dominant eye. The authors concluded that in the selected cataract patients, this combination of the complementary features of different multifocal IOLs offers excellent visual results, high patient satisfaction, and spectacle independence (see pages 6-14).
Palamar et al. investigated the long-term efficacy and results of reconstruction with amniotic membrane transplantation in conjunctival melanoma surgery. In their study, 10 patients (5 female, 5 male) underwent total excision of conjunctival melanoma with cryotherapy to the surgical margins. Additionally, corneal epithelectomy with absolute alcohol was performed in eyes with corneal involvement, and those with scleral involvement underwent lamellar sclerectomy and ocular surface grafting with cryopreserved amniotic membrane. They report that this technique is safe and effective, causes mild complications, and allows surgeons to excise wider tumor margins (see pages 15-18).
The purpose of a modern cataract surgeon is, in most cases, to place an artificial lens into the capsular sac. Rarely, cataract surgery results in aphakia due to intraoperative complications. Aphakia can lead to aphakic glaucoma as a result of complex mechanical and biochemical changes in the vitreous and anterior segment structures. Eksioğlu et al. evaluated characteristics and clinical course of glaucoma in adults who were aphakic after complicated cataract surgery. They retrospectively reviewed 29 aphakic eyes of 22 patients and report that although glaucoma medications can effectively reduce intraocular pressure, glaucomatous disc changes may still progress, especially in patients with advanced disease. Therefore, they concluded that aphakic patients with suspected glaucoma should be referred to a glaucoma specialist without delay (see pages 19-22).
Duman et al. included 65 patients over the age of 5 years who had anisometropia and unilateral amblyopia in their study, and found that 27 of them also had strabismus. They evaluated depth of amblyopia, degree of anisometropia, and binocular vision function in the anisometropic patients with and without strabismus. They observed that increasing degree of anisometropia was associated with higher risk of developing strabismus and that patients with coexistent anisometropia and strabismus exhibit deeper amblyopia. They emphasized that patients with severe anisometropia should be monitored carefully for strabismus (see pages 23-26).
Yıldırım et al. conducted a study to determine the medical expenses associated with treating exudative age-related macular degeneration (AMD) compared to the degree of preserved or increased vision. They retrospectively reviewed data pertaining to 200 eyes of 175 wet AMD patients who were treated with only intravitreal ranibizumab for at least 2 years and underwent no other ocular surgeries during the study period. Their study revealed that 2 years of AMD treatment cost an average of 9,628 TL in medical expenses, that VA was preserved at the end of 2 years compared to initial levels, and that patients who improved with treatment in the first year spent less in the second year (see pages 27-32).
Degenerative retinal diseases are among the most important causes of irreversible vision loss, and stem cell transplantation studies aiming to improve visual function in these diseases have gained momentum in recent years. A review by Ayşe Öner shares general information about stem cells and evaluates the results of recent experimental and clinical studies concerning their use in the treatment of retinal diseases (see pages 33-38).
Solmaz et al. share the results of examination, testing, and treatment of a 12-year-old girl referred to their clinic with refractory unilateral conjunctivitis, reminding us that primary tuberculous conjunctivitis should be considered in the differential diagnosis of treatment-resistant unilateral conjunctivitis. They also emphasized that microbiological and histopathological examination of both the conjunctiva and regional lymph nodes are necessary for definite diagnosis (see pages 39-41).
Kocaoğlu et al. describe a 67-year-old male who developed orbital apex syndrome, a rare complication of herpes zoster ophthalmicus (HZO), during the second week of treatment. Orbital magnetic resonance imaging at the apex showed non-mass-like enhancement, and cranial magnetic resonance venography revealed venous thrombosis in the transverse sinus, supporting the clinical diagnosis. Ophthalmoplegia completely resolved at 2 months with systemic steroid and antiviral therapies. However, vision loss associated with optic neuropathy could not be prevented. The authors emphasized that patients with a history of HZO should be evaluated for optic nerve, extraocular muscle, and eyelid function at every follow-up examination (see pages 42-46).
Goldmann-Favre syndrome (GFS) is a progressive, autosomal recessive, phenotypically variable retinal degenerative condition that develops due to a mutation in the NR2E3 gene, which is involved in the regulation of cone cell differentiation. In their report, Özateş et al. present the examination findings and clinical characteristics in 5 clinically distinct cases of GFS along with a review of the relevant literature (see pages 47-51).
Congenital retinal macrovessel is a rare vascular pathology. It is usually unilateral and comprises a large branch of the retinal artery or vein. The condition is often detected incidentally. Gülpamuk et al. reported three cases of retinal macrovessels in patients ranging in age from 6 to 16 years, with one also accompanied by a cilioretinal artery. The authors recommended following such patients regularly due to the possibility of developing pathologies that reduce vision (see pages 52-55).
Bir Bakışta 2018 Yılı 1. Sayı;
Dergimizin bu sayısında, meslektaşlarımızın değerli çalışmaları arasından bilime katkı sağlayacağı ve ilgiyle okuyup yararlanacağınız ümidiyle seçtiğimiz 6 özgün araştırma makalesi, 1 derleme ve 4 olgu sunumu yer almaktadır.
Pediatrik katarakt cerrahisi, yetişkin katarakt cerrahisine kıyasla önemli zorluklar içermektedir. Cerrahi tekniklerdeki gelişmelere bağlı olarak, artan sayıda göz hekimi son yıllarda afaki tedavisinde primer göz içi lens (GİL) implantasyonunu tercih etmektedir. Buna karşın en küçük hangi yaşta çocuklara implantasyon yapılacağı hala tartışmalıdır. Demirkılınç Biler ve ark. primer GİL implantasyonu ile katarakt cerrahisi geçiren 2-16 yaş arasındaki 65 hastanın 101 gözünü dahil ettikleri retrospektif çalışmada, bu cerrahi teknik ile monoküler duyusal şaşılık ve nistagmuslu hastalarda bile iyi görsel sonuçlar elde edildiğini, postoperatif en sık görülen komplikasyonun optik eksen opasiteleri olduğunu, ameliyat sonrası miyopik kaymanın kaçınılmaz olup daha küçük yaş gruplarında daha belirgin olduğunu vurgulamışlardır (bakınız sayfa 1-5).
Yıldırım Karabağ ve ark.’nın, katarakt cerrahisinde “mix and match” yaklaşımı ile multifokal GİL implantasyonu yapılan hastaların görsel sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladıkları çalışmalarında, 20 hastanın (40 göz) baskın gözlerine refraktif multifokal GİL (ReZoom NXG1), baskın olmayan gözlerine difraktif multifokal GİL (Tecnis ZMA00) implante edilmiştir. Seçilmiş katarakt hastalarında multifokal GİL’leri birbirini tamamlayacak özelliklerini bir araya getirecek şekilde uygulamanın mükemmel görsel sonuç, yüksek hasta memnuniyeti ve gözlükten kurtulma sağladığı belirtilmiştir (bakınız sayfa 6-14).
Konjonktiva melanomunun cerrahi tedavisinde amniyon membran transplantasyonu ile rekonstrüksiyonun uzun dönem etkinliği ve sonuçlarını araştırmayı amaçlayan Palamar ve ark.’nın çalışmasında, 10 hastaya (5 kadın, 5 erkek) konjonktiva melanomu total eksizyon, cerrahi sınırlara kriyoterapi ve kornea tutulumu mevcutsa absolu alkol ile kornea epitelektomisi, sklera tutulumu mevcutsa lamellar sklerektomi ve dondurularak saklanmış amniyon membranı ile oküler yüzey greft uygulaması yapılmış, bu tekniğin hafif komplikasyonlara neden olan, güvenli ve etkin bir yöntem olduğu, cerrahların tümör eksizyonu yaparken daha geniş eksizyon yapabilmelerine olanak sağladığı saptanmıştır (nakınız sayfa 15-18).
Modern katarakt cerrahisinin amacı çoğu olguda kapsüler kese içine yapay lensin yerleştirilmesidir. Operasyon sırasında gelişen komplikasyonlar sebebiyle katarakt cerrahisi nadiren afaki ile sonuçlanır. Afaki, vitreus ve ön segment yapılarında kompleks mekanik ve biyokimyasal değişikliklere neden olarak afakik glokoma yol açabilir. Ekşioğlu ve ark.’nın komplike katarakt cerrahisi sonrası erişkin afak hastalarda görülen glokomun özelliklerini ve klinik seyrini değerlendirmeyi amaçladıkları çalışmalarında, glokom gelişen 22 erişkin hastanın 29 afak gözü retrospektif olarak hasta dosyaları üzerinden incelenmiş, glokom ilaçları ile göz içi basınçta olumlu bir azalma sağlanabilse de, özellikle ileri evre hastalığa sahip hastalarda glokomatöz disk değişikliklerinin ilerleyebildiği bu nedenle afak hastalarda glokomdan şüphelenildiğinde glokom uzmanına erken yönlendirilmesi gerektiği sonucuna varılmıştır (bakınız sayfa 19-22).
Duman ve ark.’nın, anizometropi tanısı alan, tek gözünde ambliyopisi olan, 5 yaşından büyük 65 olguyu çalışma kapsamına aldığı çalışmada, olguların 27’sinde şaşılık bulunmaktaydı. Şaşılığı olan ve olmayan anizometrop olgularda; ambliyopi derinliği ve anizometropi derecesi, binoküler görme fonksiyonları değerlendirilmiş, anizometropi derecesi arttıkça şaşılık gelişme riskinin arttığını ve anizometropi ile birlikte şaşılığı olan olgularda ambliyopi derinliğinin daha fazla olduğu, özellikle yüksek dereceli anizometropisi olan olguların şaşılık açısından daha dikkatli takip edilmesi gerektiği vurgulanmıştır (bakınız sayfa 23-26).
Yıldırım ve ark.’nın eksüdatif tip yaşa bağlı maküla dejenerasyonunda (YBMD) tıbbi masrafların; korunan veya kazanılan görme miktarı ile karşılaştırılmasını amaçladıkları çalışmalarında, yaş tip YBMD tanısı ile tedavi gören ve en az 2 yıl takibi bulunan, yalnızca intravitreal ranibizumab ile tedavi edilmiş ve çalışma periyodu boyunca ek oküler cerrahi geçirmemiş olan toplam 175 hastanın 200 gözüne ait veriler retrospektif olarak incelenmiş, 2 yılda YBMD tedavisi için birey başına ortalama 9.628 TL tıbbi masraf yapıldığı; görme seviyesinin 2 yıl sonunda başlangıca göre korunduğu, ilk yılında tedaviden yarar gören hastaların ikinci yılda daha az harcama gerektirdiği gösterilmiştir (bakınız sayfa 27-32).
Geri dönüşümsüz görme kaybının en önemli nedenlerinden biri olan dejeneratif retina hastalıklarında son yıllarda görme fonksiyonunun düzeltilmesi için kök hücre nakil çalışmaları hız kazanmıştır. Ayşe Öner tarafından kaleme alınan derlemede kök hücre ile ilgili genel bilgiler paylaşılmış ve son yıllarda retinal hastalıklarda yapılan deneysel ve klinik uygulamaların sonuçları değerlendirilmiştir (bakınız sayfa 33-38).
Solmaz ve ark.’ları, tedaviye cevap vermeyen unilateral konjonktivit nedeniyle kliniklerine sevk edilen on iki yaşında kız çocuğunun muayene bulguları, uygulanan tetkik ve tedavi sonuçlarını paylaşmışlar, tedaviye dirençli tek taraflı konjonktivit olgularının ayırıcı tanısında primer tüberküloz konjonktivitinin akılda tutulmasını, kesin tanı için, konjonktivanın yanı sıra bölgesel lenf nodlarında da mikrobiyolojik ve histopatolojik tetkikler yapılması gerektiğini vurgulamışlardır (bakınız sayfa 39-41).
Herpes zoster oftalmikus (HZO) tedavisinin 2. haftasında nadir görülen bir komplikasyon olan orbital apeks sendromu gelişen 67 yaşında erkek olguyu tanımlayan Kocaoğlu ve ark., orbita manyetik rezonans görüntülemede orbita apeks düzeyinde kitle formasyonu oluşturmayan kontrastlanma artışı, kraniyal manyetik rezonans venografide sol transvers sinüste venöz tromboz saptayarak klinik tanıyı desteklemiş sistemik steroid, antiviral tedavilerle 2. ayda oftalmoplejide tam düzelme sağlamışlardır. Ancak optik nöropati ile ilişkili görme kaybı önlenememiştir. Yazarlar HZO geçiren hastaların her muayenede optik sinir, ekstraoküler kaslar ve göz kapağı fonksiyonları açısından değerlendirilmesi gerektiğine dikkat çekmişlerdir (bakınız sayfa 42-46).
Goldmann-Favre sendromu (GFS), görevi koni hücrelerinin farklılaşmasını kontrol etmek olan NR2E3 genindeki mutasyon nedeniyle gelişen, otozomal resesif kalıtım paternine sahip, geniş bir fenotipik çeşitlilik gösteren ilerleyici bir retinal dejenerasyondur. Özateş ve ark.’ları, farklı klinik bulgular gösteren 5 GFS olgusunun muayene bulguları ve klinik özelliklerini literatür bilgileri eşliğinde sunmuşlardır (bakınız sayfa 47-51).
Konjenital retinal makrodamar nadir görülen vasküler bir patolojidir. Genellikle tek taraflıdır ve retinal arter veya venlerin büyük dallarıdır. Büyük oranda rastlantısal olarak saptanır. Gülpamuk ve ark.’ları yaşları 6-16 arasında değişen 3 retinal makrodamar olgusunu sundukları çalışmada olgulardan birine siliyoretinal arter de eşlik etmekteydi. Yazarlar bu olgularda görmeyi azaltan patolojiler de gelişebileceğini, bu nedenle hastaların düzenli olarak takip edilmesi gerektiğini ileri sürmüşlerdir (bakınız sayfa 52-55).
