2022 Issue 1 at a Glance:
This issue of our journal features eight original research articles, one review, and three case reports that we hope will be interesting and beneficial for our readers.
Microbial keratitis is a serious condition that can result in corneal scarring, perforation, and blindness. It usually occurs in the presence of predisposing factors such as contact lens (CL) use. Determining the incidence, the diversity of microbial agents, and predisposing factors of microbial keratitis are necessary for effective treatment and prevention. Yarımada et al. evaluated the medical records of 314 patients with corneal ulcers suggestive of microbial keratitis who presented to a tertiary center in Izmir and had cultures performed. They recorded the patients’ demographic, clinical, and laboratory data; lesion characteristics including the location and number of keratitis foci; presence of predisposing factors such as CL use, trauma, recurrent corneal erosion, corneal graft, and ocular or systemic disease; and the type of microorganism detected in culture. The results showed that in western Turkey, CL use was the biggest risk factor for microbial keratitis and Pseudomonas aeruginosa was the most frequently isolated microbial agent. The authors emphasized that microbiological analysis and culture are important steps in the appropriate therapeutic management of microbial keratitis (see pages 1-5).
Ay and Alay determined the frequency of ocular symptoms and levels of inflammation markers in 53 patients treated in the intensive care unit due to severe acute respiratory tract infection coronavirus 2 (SARS-CoV-2) infection and prospectively investigated the association between these parameters and mortality. Congestion was observed in 13 patients (24.5%), serous secretion in 6 patients (11.3%), and chemosis in 3 patients (5.7%). Every 1 mg/dL increase in C-reactive protein level was associated with 1.9% lower odds of detecting inflammatory eye signs (95% confidence interval: 3.3%-0.4%). Their results draw attention to the importance of ocular surface examination in patients receiving intensive care treatment due to COVID-19 (see pages 6-13).
Bozkurt Oflaz et al. conducted a study to evaluate the effects of auditory biofeedback training using microperimetry in patients with foveal scar and a retinal locus eligible for better fixation. They observed that the retinal locus trained with biofeedback training increased average retinal sensitivity, fixation stability, and reading speed and improved contrast sensitivity and quality of life (see pages 14-22).
Altınbay and İdil examined 63 eyes of 63 patients with age-related macular degeneration (AMD) in their prospective study to determine fixation stability and characteristic features of the preferred retinal area (PRL) in advanced AMD. They determined that the distance of the PRL from the fovea was significantly associated with fixation stability, with greater PRL-fovea distance in patients with unstable fixation compared to patients with stable fixation (p=0.023). Considering the strong relationship between fixation stability and reading speed, this finding emphasizes the importance of knowing the factors associated with fixation stability in late AMD in terms of restoring reading ability in low vision rehabilitation (see pages 23-29).
Sönmez et al. analyzed the optical coherence tomography angiography (OCT-A) and peripheral visual field data of 11 patients with acute non-arteritic anterior ischemic optic neuropathy (NAION) and 14 controls. They determined that peripapillary and optic nerve head hypoperfusion areas correlated with visual field defects in 6 of the patients, and that the patients had lower optic disc head capillary density (p=0.008) and reduced radial peripapillary capillary density in all sectors except the inferonasal sector. The authors concluded that OCT-A is a current, rapid, and non-invasive method for the evaluation of peripapillary microcirculation in NAION patients (see pages 30-36).
Özdek et al. aimed to evaluate the effects of two- and four-quadrant partial-thickness sclerectomy and sclerotomy surgery on visual and anatomical outcomes in the treatment of nanophthalmus (NO)-related uveal effusion (UE). Of 14 eyes of 10 patients operated, 11 eyes underwent four-quadrant surgery and 3 eyes with glaucoma underwent two-quadrant surgery. External drainage of subretinal fluid was added in 1 eye with total retinal detachment. Because retinal reattachment occurred in only 1 of the 3 eyes that underwent primary two-quadrant surgery, in the other 2 eyes the remaining two quadrants were also operated to complete four-quadrant sclerectomy. At last follow-up, retinal reattachment was observed in 11 eyes (78.6%), partial reattachment in 1 eye (7.1%), and recurrence of macular detachment in 2 eyes (14.3%). The authors noted that partial-thickness sclerectomy and sclerotomy surgery are effective in the treatment of UE in eyes with NO, and external drainage of subretinal fluid may be an option to achieve a faster response in severe cases (see pages 37-44).
Idiopathic juxtafoveal telangiectasia (IMT) is associated with foveal thinning, crystalline deposits in the macula, telangiectatic vascular changes with leakage, and macular neovascularization (MNV). Macular telangiectasia type 2 (MacTel 2), a subgroup of IMT, is an acquired bilateral disease that causes decreased visual acuity and metamorphopsia, most commonly occurring in middle-aged adults. Çoban Karataş et al. compared the best-corrected visual acuity, central macular thickness (CMT), and central choroidal thickness (CCT) values of MacTel 2 patients and a control group and evaluated the efficacy of intravitreal anti-VEGF therapy in MacTel 2 patients with MNV. The MacTel 2 group had significantly lower CMT and CCT than the control group, 8 eyes of 7 patients with MacTel 2 developed MNV during follow-up, and all patients were treated with intravitreal anti-VEGF. The authors concluded that MacTel 2 patients should be closely monitored for the development of MNV, and intravitreal anti-VEGF therapy may be beneficial in patients with proliferative MacTel 2 and reduced visual acuity (see pages 45-49).
Ceylan and Yeniad prospectively evaluated tear film changes with tear film break-up time and Schirmer tests, corneal staining patterns, Ocular Surface Disease Index scores, and corneal topography and autorefractometry results preoperatively and at postoperative 1 day, 1 week, 1 month, 3 months, and 6 months in 32 eyes of 20 patients who underwent ptosis surgery and/or upper lid blepharoplasty: blepharoplasty in 12 eyes (group 1), blepharoplasty with levator surgery in 8 eyes (group 2), and levator surgery only in 12 eyes (group 3). They determined that ptosis surgery and upper lid blepharoplasty can cause dry eye symptoms that vary according to the surgical procedure performed and can persist at postoperative 6 months, that levator surgery can cause temporary refractive changes, and upper lid blepharoplasty does not cause postoperative keratometric changes (see pages 50-56).
The space race began with the Soviet Union launching the artificial satellite Sputnik 1 on October 4, 1957, followed by animal and manned flights. Thanks to the International Space Station, the numbers of space flights and people exposed to space conditions are increasing. Space studies have revealed several problems that affect human biology, including low gravity, lack of atmosphere, galactic cosmic rays, and solar energetic particles. Microgravity (MG) and space radiation constitute a major part of these problems. In this issue’s review, Özelbaykal et al. examines the literature on the effects of MG and space radiation on the eye and shares treatment methods and hypotheses about what can be done to mitigate the effects of MG and space radiation on biological structures (see pages 57-63).
Conditions involving disruptions in Descemet’s membrane (DM) integrity such as rupture and detachment manifest with corneal edema and vision loss due to DM folds. Acute corneal hydrops is characterized by DM rupture as a result of stretching of the DM due to corneal ectasia. The DM rupture allows aqueous fluid to enter the corneal stroma and corneal epithelium. Although loss of DM integrity resolves spontaneously, severe visual symptoms or vision loss and long disease duration negatively influence quality of life and cause significant visual morbidity. Özcan and Özlenen Uçakhan evaluated treatment responses in a total of four patients, two who were treated with isoexpansile 14% C3F8 injection into the anterior chamber for acute hydrops due to keratoglobus or keratoconus, and two who were treated with intracameral 14% C3F8 injection with corneal compression sutures for chronic, large DM detachments due to keratoglobus and chronic hydrops complicated by multiple stromal clefts on anterior segment optical coherence tomography in one patient and after cataract surgery in the other patient. Complete and effective DM reattachment with surgery was reported in all patients. The authors stated that surgical treatment of corneal hydrops with intracameral gas injection and corneal compression sutures provides rapid symptomatic relief, better visual rehabilitation, less corneal scarring, and may reduce the need for corneal transplantation in this patient group (see pages 64-68).
Arıcı et al. detected diffuse corneal edema, DM folds, and an intact upside-down graft on slit-lamp examination of a 29-year-old woman who was referred for corneal edema after uneventful pterygium excision with conjunctival autograft. Within two weeks of treatment with topical dexamethasone, a complete response was observed, but severe endothelial cell loss was observed in the operated eye on specular microscopic examination. In long-term follow-up, mild corneal haze causing a decrease in visual acuity to 20/50 was observed. With this case report, the authors emphasize that povidone iodine should be carefully cleared during pterygium surgery and its penetration into the anterior chamber should be prevented to avoid potentially serious complications (see pages 69-71).
Erlotinib is a tyrosine kinase inhibitor that specifically targets the epidermal growth factor receptor and is frequently used in the treatment of lung cancer. It can cause ocular complications ranging from mild dry eye syndrome to corneal perforation requiring corneal transplantation. Mangan presents a patient who was using erlotinib for 3 years for non-small cell lung cancer and was referred from the oncology clinic with complaints of burning, stinging, pain, and dryness in both eyes and outward turning of both lower eyelids. One week after temporarily discontinuing erlotinib with approval from the oncology department, the patient’s cicatricial ectropion had improved dramatically and all complaints completely resolved. The author noted that good communication between oncologists and ophthalmologists along with risk assessment and joint decision-making can reduce systemic and ocular complications (see pages 72-74).
We hope that the articles in our first issue of the year will make for interesting reading and provide guidance in your professional practice.
Respectfully on behalf of the Editorial Board,Özlem Yıldırım, MD
Bir bakışta 2022 yılı 1. sayı;
Dergimizin bu sayısında ilgiyle okuyup yararlanacağınızı umduğumuz, güncel 8 özgün araştırma makalesi, 1 derleme ve 3 olgu sunumu yer almaktadır.
Mikrobiyal keratit, korneada skar oluşumu, perforasyon ve körlükle sonuçlanabilen ciddi bir hastalıktır. Hastalık genellikle kontakt lens (KL) kullanımı gibi predispozan faktörler varlığında gelişir. Etkin tedavi ve önleme için mikrobiyal keratitin insidansının, mikrobiyal ajan çeşitliliğinin ve predispozan faktörlerinin belirlenmesi gereklidir. Yarımada ve ark., tarafından İzmir’de üçüncü basamak bir merkezde mikrobiyal keratiti düşündüren kornea ülseri bulguları ile başvuran ve kültür yapılan 314 hastanın tıbbi kayıtları demografik, klinik ve laboratuvar bulgular açısından taranmış, keratit odaklarının yeri ve sayısını içeren lezyon özellikleri ile KL kullanımı, travma, tekrarlayan kornea erozyonu, kornea grefti ve oküler veya sistemik hastalık gibi predispozan faktörlerin yanı sıra kültürde saptanan mikroorganizmanın tipi kaydedilmiş, Türkiye’nin batı kesiminde mikrobiyal keratit için en büyük risk faktörünün KL kullanımı ve en sık izole edilen mikrobiyal ajanın da Pseudomonas aeruginosa olduğu gösterilmiş, mikrobiyolojik analiz ve kültür değerlendirmesinin, mikrobiyal keratitte uygun tedaviyi yönetmek için önemli adımlar olduğu vurgulanmıştır (bakınız sayfa 1-5).
Ay ve Alay, şiddetli akut solunum yolu enfekiyonu koronavirüs 2 (SARS-CoV-2) nedeniyle yoğun bakım ünitesinde tedavi alan 53 olguda göz bulgularının sıklığını ve enflamasyon belirteçlerinin düzeylerini tespit ederek, elde edilen verilerin mortalite ile ilişkisini prospektif olarak araştırmışlar, 13 (%24,5) olguda konjesyon, 6 (%11,3) olguda seröz sekresyon, 3 (%5,7) olguda kemozis olduğunu, C-reaktif protein düzeyinin her 1 mg/dL artışında enflamatuvar göz bulgusu tespit etme durumunun %1,9 azaldığını (%95 güven aralığı: %3,3-%0,4) tespit etmişlerdir. Çalışmanın sonucunda COVID-19 nedeniyle yoğun bakım tedavisi alan olgularda oküler yüzey muayenesinin önemine dikkat çekmişlerdir (bakınız sayfa 6-13).
Foveal skarı ve daha iyi bir fiksasyon için elverişli retinal alanı olan hastalarda mikroperimetri kullanılarak yapılan işitsel biyogeribildirim egzersizi tedavisinin etkilerini değerlendirmeyi amaçlayan Bozkurt Oflaz ve ark.nın çalışmasında, geri bildirim egzersizi ile eğitilmiş retinal alanın, ortalama retina duyarlılığını, fiksasyon stabilitesini, okuma hızını, kontrast duyarlılığını ve yaşam kalitesini iyileştirdiği saptanmıştır (bakınız sayfa 14-22).
Altınbay ve İdil’in, ileri evre yaşa bağlı maküla dejenerasyonu (YBMD) olan olgularda fiksasyon stabilitesini ve tercih edilen retinal alanın (TERA) karakteristik özelliklerini değerlendirmeyi amaçladıkları prospektif çalışmalarına, 63 YBMD’li hastanın 63 gözü dahil edilmiş, TERA’nın foveaya olan uzaklığı ile fiksasyon stabilitesi arasında anlamlı ilişki bulunduğu, unstabil fiksasyonlu olgularda TERA-fovea arası uzaklığın stabil fiksasyonu olan olgulardan daha fazla olduğu (p=0,023) bulunmuştur. Bu sonuç, geç dönem YBMD’de fiksasyon stabilitesini etkileyen faktörlerin bilinmesinin, fiksasyon stabilitesi ile okuma hızı arasındaki güçlü ilişkiden dolayı az görme rehabilitasyonunda okuma yeteneğinin tekrar kazandırılabilmesi açısından önemine vurgu yapmaktadır (bakınız sayfa 23-29).
Sönmez ve ark.nın, optik koherens tomografi anjiyografi (OKT-A) ve periferik görme alanı uyguladıkları akut non-arteritik anterior iskemik optik nöropati (NAİON) tanılı 11 hasta ve 14 kontrol hastasına ait veriler analiz edildiğinde, olguların 6’sında peripapiller ve disk başı hipoperfüzyonu olan bölge ile görme alanı defektleri arasında korelasyon tespit edildiği, hasta grubunda disk başı kapiller dansitesinin (p=0,008), ve inferionazal sektör hariç tüm sektörlerde radyal peripapiller kapiller dansitenin azaldığı saptanmıştır. OKT-A’nın, NAİON hastalarında peripapiller mikrosirkülasyonun değerlendirilmesinde güncel, hızlı ve noninvaziv bir metot olduğu sonucuna varılmıştır (bakınız sayfa 30-36).
Özdek ve ark.nın, nanoftalmus (NO) ilişkili üveal efüzyon (ÜE) tedavisinde iki veya dört kadran kısmi kalınlıkta sklerektomi ve sklerotomi cerrahisinin görme ve anatomik sonuçlar üzerine olan etkilerini değerlendirmeyi amaçladıkları çalışmalarında, 10 hastanın 14 gözü ameliyat edilmiş, 11 göze 4 kadran, glokomu olan 3 göze 2 kadran cerrahi uygulanmış, total retina dekolmanı olan 1 göze subretinal sıvının harici drenajı eklenmiş, başlangıçta 2 kadran cerrahi yapılan 3 gözden sadece birinde retina yatıştığı için diğer ikisinde kalan 2 kadrana da cerrahi yapılıp 4 kadran sklerektomiye tamamlanmıştır. Son kontrolde 11 gözde (%78,6) retinanın tamamen yatıştığı, 1 gözde (%7,1) kısmi yatışma ve 2 gözde (%14,3) maküla dekolmanı nüksü gözlenmiştir. Kısmi kalınlıkta sklerektomi ve sklerotomi cerrahisinin NO’su olan gözlerde ÜE’nin tedavisinde etkili olduğuna, subretinal sıvının harici drenajının, şiddetli olgularda daha hızlı bir cevap elde etmek için bir seçenek olabildiğine dikkat çekilmiştir (bakınız sayfa 37-44).
İdiyopatik jukstafoveal telenjiektazi (İMT), foveal incelme, makülada kristalize birikimler, sızıntılı telenjiektazik vasküler değişiklikler ve maküler neovaskülarizasyon (MNV) ile ilişkilidir. İMT’nin alt grubu olan maküler telenjiektazi tip 2 (MacTel 2), görme keskinliğinde azalma ve metamorfopsiye neden olan, en sık orta yaşta erkekler ve kadınlarda görülen edinilmiş bilateral bir hastalıktır. Çoban Karataş ve ark.nın, MacTel 2 ve kontrol grubu arasında en iyi düzeltilmiş görme keskinliği, merkezi maküla kalınlığı (MMK) ve merkezi koroid kalınlığı (MKK) değerlerini karşılaştırmayı ve MNV’li MacTel 2 hastalarında intravitreal anti-VEGF tedavisinin etkinliğini değerlendirmeyi amaçladıkları çalışmalarında, MacTel 2 grubunda MMK ve MKK, kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde düşük bulunmuş, takip sırasında 7 MacTel 2 hastasının 8 gözünde MNV gelişmiş ve tüm hastalar intravitreal anti-VEGF ile tedavi edilmiştir. MacTel 2 hastalarının MNV gelişimi açısından yakından izlenmesi gerektiği, görme keskinliği azalan proliferatif MacTel 2 hastalarında intravitreal anti-VEGF tedavisinin yararlı olabildiği sonucuna varılmıştır (bakınız sayfa 45-49).
Ceylan ve Yeniad, pitozis cerrahisi ve/veya üst kapak blefaroplastisi uygulanan 20 hastanın 32 gözünü dahil ettikleri çalışmalarında, 12 göze blefaroplasti (grup 1), 8 göze blefaroplasti ile birlikte levator cerrahisi (grup 2), 12 göze levator cerrahisi (grup 3) uygulanmış, hastaların preoperatif, postoperatif 1. gün, 1. hafta, 1. ay, 3. ay ve 6. ayda gözyaşı kırılma zamanı, Schirmer testleri ile gözyaşı değişimleri, kornea punktat boyanma paternleri, oküler yüzey hastalık indeksi skorları, kornea topografileri ve otorefraktometrik değerleri prospektif olarak değerlendirilmiştir. Pitozis cerrahisi ve üst kapak blefaroplastisinin, uygulanan cerrahi prosedüre göre değişkenlik gösteren ve postoperatif 6. ayda da devam edebilen kuru göz tablosu ortaya çıkarabildiği, levator cerrahisinin geçici refraktif değişime neden olabileceği ve üst kapak blefaroplastinin postoperatif keratometrik değişime neden olmadığı saptanmıştır (bakınız sayfa 50-56).
Uzay yarışı, 4 Ekim 1957 tarihinde Sovyetler Birliği’nin Sputnik 1 adlı yapay uyduyu fırlatmasıyla başlamış bunu hayvanlı ve insanlı uçuşlar takip etmiştir. Günümüzde Uluslararası Uzay İstasyonu sayesinde uzay uçuşlarının sayısı ve uzay şartlarına maruz kalan insan sayısının artmaktadır. Uzay çalışmaları sırasında, yer çekimi kuvvetinin az olması, atmosferin olmayışı, galaktik kozmik ışınlar ve solar enerjik partiküller gibi insan biyolojisini etkileyen bir dizi sorun tespit edilmiştir. Bu sorunların büyük ve önemli kısmını mikrogravite (MG) ve uzay radyasyonu oluşturmaktadır. Özelbaykal ve ark. bu sayımızdaki derlemelerinde, MG ve uzay radyasyonunun göz üzerine etkilerini tartışan çalışmalar ve sonuçlarını incelemişler, MG ve uzay radyasyonunun biyolojik yapılara etkilerini azaltmak için neler yapılabileceğiyle ilgili tedavi yöntemleri ve hipotezleri okuyucularla paylaşmışlardır (bakınız sayfa 57-63).
Rüptür ve dekolman gibi Descemet membranının (DM) bütünlüğünün bozulduğu durumlar, kornea ödemi ve DM katlantılarına bağlı görme kaybı ile kendini gösterir. Akut kornea hidropsu, korneal ektazi zemininde DM’nin gerilmesi sonucu gelişen DM rüptür ile karakterizedir. DM rüptürü nedeniyle aköz sıvının kornea stroması ve kornea epiteline girmesi mümkün olur. DM spontan olarak bütünlüğünü kazansa da ciddi görme kaybı, görme semptomları ve uzun hastalık süresi nedeniyle yaşam kalitesini olumsuz etkilemekte ve önemli görme morbiditesine neden olmaktadır. Keratoglobus ve keratokonus nedeni ile akut hidrops gelişen ve ön kamaraya izo-ekspansil %14’lük C3F8 enjeksiyonu ile tedavi edilen iki olgu ile biri keratoglobus nedeni ile hidrops geçirmiş ve kronikleşmiş ön segment optik koherens tomografide çoklu stromal yarıklarla komplike olan ve diğeri katarakt cerrahisi sonrası kronik geniş DM dekolmanı gelişen iki olgu korneal kompresif sütürlerle birlikte intrakamaral %14’lük C3F8 enjeksiyonu ile tedavi edilen dört hastaya ait tedavi yanıtlarını değerlendiren Özcan ve Özlenen Uçakhan, tüm olgularda, DM’nın cerrahi müdahale ile tamamen ve etkili bir şekilde yatıştığını bildirmiştir. Yazarlar korneal hidropsun intrakamaral gaz enjeksiyonu ve kompresif korneal sütürler ile cerrahi tedavisinin, hızlı, semptomatik rahatlama, daha iyi görsel rehabilitasyon ile daha az korneal skarlaşma sağladığına ve bu hasta grubunda kornea nakli ihtiyacını azaltabildiğine dikkat çekmişlerdir (bakınız sayfa 64-68).
Arıcı ve ark., konjonktival otogreftli sorunsuz pterjium eksizyonu ameliyatı sonrası kornea ödemi tanısıyla yönlendirilen 29 yaşında kadın hastada biyomikroskopik muayenede diffüz kornea ödemi ve DM katlantıları ile birlikte ters şekilde implante edilmiş sağlam greft tespit etmiştir. Hastaya topikal deksametazon verilmesi sonrasında iki hafta içerisinde tam yanıt elde edilmiş, speküler mikroskobik incelemede cerrahi geçiren gözde şiddetli endotel hücre kaybı gözlenmiş, uzun dönem takipte ise görme keskinliğinin 20/50’ye düşmesine sebep olan hafif bir korneal bulanıklık izlenmiştir. Yazarlar bu olgu sunumu ile pterjium cerrahisi sırasında povidon iyodürün dikkatli bir şekilde ortamdan uzaklaştırılması ve olası ciddi komplikasyonlardan uzak durmak adına ön kamaraya penetrasyonundan kaçınılması gerektiğini vurgulamaktadır (bakınız sayfa 69-71).
Akciğer kanserinin tedavisinde sıklıkla kullanılan erlotinib, spesifik olarak epidermal büyüme faktörü reseptörünü hedef alan bir tirozin kinaz inhibitörüdür. Hafif kuru göz sendromundan kornea nakli gerektiren kornea perforasyonuna kadar değişen oküler komplikasyonlara neden olabilmektedir. Mangan, her iki gözde yanma, batma, ağrı, kuruluk ve her iki alt göz kapağının dışa doğru dönmesi şikayetleri ile onkoloji kliniğinden yönlendirilen, küçük hücreli olmayan akciğer kanseri nedeniyle 3 yıl boyunca erlotinib kullanan hastada erlotinib tedavisinin onkoloji bölümünün onayı ile geçici olarak kesilmesi ile ilk haftanın sonunda sikatrisyel ektropiyonu dramatik olarak düzelen ve şikayetleri tamamen gerileyen bir olguyu sunarak onkologlar ve oftalmologlar arasındaki iyi iletişim ile risk değerlendirmesi ve birlikte karar vermenin sistemik ve oküler komplikasyonları azaltabileceğine dikkat çekmiştir (bakınız sayfa 72-74).
Bu yılın ilk sayısındaki makalelerin ilginizi çekip, hekimlik pratiğinizde yol gösterici olacağını umuyoruz.
Saygı ve sevgilerimizle,
Editöryel Kurul AdınaDr. Özlem Yıldırım
